ხანდახან გვხვდება ფილმები, რომლებიც არა მხოლოდ გვართობენ, არამედ გვაფიქრებენ და გვცვლიან კიდეც. “საოცარი მადლი” სწორედ ასეთი ფილმია.
2006 წელს გადაღებული ეს ისტორიული დრამა მოგვითხრობს უილიამ უილბერფორსის ამბავს – კაცისა, რომელმაც თავისი ცხოვრება მიუძღვნა მონობის წინააღმდეგ ბრძოლას ბრიტანეთის იმპერიაში. მაგრამ ეს არ არის მხოლოდ ისტორიული ქრონიკა. ეს არის ამბავი იმაზე, თუ როგორ შეუძლია ერთ ადამიანს შეცვალოს მსოფლიო.
იოან გრიფუდი უილბერფორსის როლში ნამდვილად ბრწყინავს. მისი პერსონაჟი არ არის უნაკლო გმირი – მას აქვს ეჭვები, იღლება, ზოგჯერ კინაღამ ნებდება, მაგრამ მაინც აგრძელებს ბრძოლას. ეს ადამიანურობა მას კიდევ უფრო მიმზიდველს ხდის მაყურებლისთვის.
ფილმში ბევრი საინტერესო პერსონაჟია, მაგრამ განსაკუთრებით აღსანიშნავია ჯონ ნიუტონი, რომელსაც ალბერტ ფინი განასახიერებს. ყოფილი მონათმოვაჭრე, რომელიც მონანიების გზას ადგას, სიმბოლურად ასახავს ფილმის მთავარ იდეას – არასდროსაა გვიან ცვლილებისთვის.
“საოცარი მადლი” გვიჩვენებს, რომ პოლიტიკა არ არის მხოლოდ აბსტრაქტული იდეების ბრძოლა. ის გვაჩვენებს რეალურ ადამიანებს, რომლებსაც გავლენა აქვთ როგორც მონებზე, ასევე მონათმფლობელებზე. ეს პერსონალური მიდგომა ფილმს განსაკუთრებულ ემოციურ დატვირთვას ანიჭებს.
ფილმის ვიზუალური მხარეც აღსანიშნავია. XVIII საუკუნის ბოლოს ინგლისი ცოცხლდება ეკრანზე მდიდრული კოსტიუმებითა და დეტალური დეკორაციებით. კონტრასტი პარლამენტის დახურულ დარბაზებსა და ბუნების ღია სივრცეებს შორის კიდევ უფრო ამძაფრებს უილბერფორსის შინაგან კონფლიქტს.
ფილმის ფინალი ნამდვილად ემოციურია. ეს არის მომენტი, რომელიც გვახსენებს, რომ ცვლილება შესაძლებელია, თუნდაც ის წლებს მოითხოვდეს.
“საოცარი მადლი” არ არის მხოლოდ ისტორიული დრამა. ეს არის ფილმი იმაზე, თუ რა ძალა აქვს რწმენას და შეუპოვრობას. ის გვახსენებს, რომ ყველას შეგვიძლია ვიბრძოლოთ იმისთვის, რაც სწორად მიგვაჩნია.
ვისაც სურს ნახოს ფილმი, რომელიც არა მხოლოდ გაართობს, არამედ დააფიქრებს და შთააგონებს კიდეც, “საოცარი მადლი” ნამდვილად ღირს სანახავად. ეს არის შეხსენება იმისა, რომ ისტორია არ არის მხოლოდ წარსულის ამბავი – ის გვეხმარება გავიგოთ აწმყო და შევქმნათ უკეთესი მომავალი.
