ქრისტიანული კინო საინტერესო დილემის წინაშე დგას – როგორ იპოვოს ოქროს შუალედი სახარების ქადაგებასა და მხატვრულ ღირებულებას შორის. თუ ფილმი ზედმეტად პირდაპირია სახარების გადმოცემაში, მას აკრიტიკებენ დამრიგებლური ტონისთვის. თუ მეტისმეტად სუბტილურია, მაშინ ამბობენ, რომ საკმარისად ქრისტიანული არ არის. კენდრიკების ძმების “ომის ოთახი” სწორედ ამ კონტექსტში იქცა საინტერესო მოვლენად.
ფილმის პირველივე კადრებიდან თვალში საცემია ტექნიკური პროგრესი. თუ კენდრიკების წინა ნამუშევრებს ნახავთ, აშკარად დაინახავთ განსხვავებას. მსახიობები გაცილებით დამაჯერებლად თამაშობენ, სცენარი უკეთ არის დაწერილი, ხოლო ვიზუალური მხარე პროფესიონალურ დონეზეა ასული. ხელოვნური სცენები თითქმის არ გვხვდება.
სიუჟეტი მარტივია – ვხედავთ ოჯახურ კრიზისს, სადაც ქმარი ურთიერთობას ანგრევს, ხოლო ცოლი, ზედაპირული ქრისტიანი, საკუთარ თავს უძლურად გრძნობს რაიმე შეცვალოს. მაგრამ ამ სიმარტივეში დევს ფილმის ძალა. როგორც კ.ს. ლუისი ამბობდა “ბალამუტის წერილების”-ის კრიტიკის საპასუხოდ, ხშირად ყოველდღიური ცხოვრების წვრილმანები უფრო მეტად ეხება ადამიანის სულს, ვიდრე მსოფლიო მასშტაბის ტრაგედიები. სწორედ ამიტომ მუშაობს ეს მარტივი ისტორია ასე ეფექტურად.
ფილმში არის რამდენიმე საკამათო მომენტი, განსაკუთრებით “ეშმაკის განდევნის” სცენა, თუმცა მისი ძირითადი თეოლოგიური პოზიცია მყარია. ფილმი ნათლად აჩვენებს ღმერთის სრულ კონტროლს სამყაროზე, ქორწინების სიწმინდის მნიშვნელობას და იმას, რომ ხსნა მხოლოდ ქრისტეშია შესაძლებელი. განსაკუთრებული აქცენტი კეთდება ცოდვასთან ბრძოლის აუცილებლობაზე.
მიუხედავად იმისა, რომ ფილმი ფორმალურად ლოცვაზეა ფოკუსირებული, სინამდვილეში ის ქორწინების არსს იკვლევს. მასში ნაჩვენებია ცოლის მოწოდება – სიყვარული და ლოცვა, ქმრის პასუხისმგებლობა – ხელმძღვანელობა და ზრუნვა. ასევე კარგად არის გადმოცემული, თუ როგორ ანგრევს ცოდვა ურთიერთობებს და როგორ არის შესაძლებელი მათი აღდგენა ქრისტეში.
“ომის ოთახის” სიძლიერე მის პირდაპირობაშია. ის გულწრფელია და თავის მთავარ მიზანს აღწევს – გვაიძულებს დავფიქრდეთ: “ვლოცულობთ კი საერთოდ ჩვენი ოჯახებისთვის?”
საბოლოოდ, ფილმს აქვს პოტენციალი რეალურად შეაჩეროს განქორწინების პირას მისული წყვილი და დააფიქროს ურთიერთობის გადარჩენაზე. ეს კი ის იშვიათი შემთხვევაა, როდესაც კინო სცდება უბრალო გართობის ფარგლებს და რეალური ცვლილების იარაღად იქცევა.
