ენდრიუ ჰაიატის “პავლე, ქრისტეს მოციქული” გვიწვევს დროში სამოგზაუროდ პირველი საუკუნის რომში, ეპოქაში, სადაც ახალგაზრდა ეკლესიას უწევდა გაეძლო უძლიერესი იმპერიის წნეხისთვის. ფილმი გვიხატავს პავლე მოციქულის ცხოვრების საბოლოო თავს – პერიოდს, რომელიც სავსეა გამოწვევებით, დევნით და ტანჯვით, მაგრამ ასევე ღრმა სულიერი სიბრძნითა და შეურყეველი რწმენით.
რეჟისორი ოსტატურად ქმნის ძველი რომის ატმოსფეროს. ვიწრო, ბნელი ქუჩები, მდიდრული სასახლეები და უბრალო საცხოვრებლები, ბაზრის ხმაური და გლადიატორთა არენის სისასტიკე – ყველაფერი ეს ქმნის ცოცხალ, მრავალფეროვან სურათს იმ ეპოქისა, როდესაც ქრისტიანობა ჯერ კიდევ ჩანასახში იყო. ამ ქაოტურ და ხშირად მტრულ გარემოში ვხედავთ პავლეს (ჯეიმს ფოლკნერი), კაცს, რომელიც ერთ დროს ქრისტიანებს დევნიდა, ახლა კი თავად არის დევნილი თავისი რწმენის გამო.
ფოლკნერის შესრულება ნამდვილად ღირსეულია. მისი პავლე არის კაცი, რომელიც ატარებს წარსულის სიმძიმეს, საკუთარი ცოდვებისა და შეცდომების ტვირთს, მაგრამ ამავე დროს გამოირჩევა უდიდესი სიმტკიცითა და რწმენით. მისი თვალები ასახავენ ტკივილს, მაგრამ ასევე იმედსა და სიყვარულს. ფოლკნერი ახერხებს გადმოსცეს პავლეს შინაგანი ბრძოლა და სულიერი ტრანსფორმაცია ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე.
პავლეს ურთიერთობა ლუკასთან (ჯიმ კევიზელი) ფილმის გულია. კევიზელი, რომელიც მაყურებელს ახსოვს იესოს როლიდან “ქრისტეს ვნებანში”, აქ წარმოგვიდგება როგორც ახალგაზრდა, იდეალისტი მოწაფე, რომელიც ცდილობს გაიგოს და ჩაიწეროს პავლეს სწავლებები. მათი საუბრები გვაფიქრებს მიტევებაზე, რწმენის ძალაზე და იმაზე, თუ როგორ შეიძლება სიყვარულმა გადალახოს ნებისმიერი ბარიერი. ეს დიალოგები ხშირად პოეტურია და სავსეა სიბრძნით, რაც ფილმს დამატებით სიღრმეს სძენს.
ფილმი ნელი ტემპით ვითარდება, რაც ზოგიერთ მაყურებელს შეიძლება მოსაწყენად მოეჩვენოს. თუმცა, ეს ტემპი საშუალებას გვაძლევს ჩავუღრმავდეთ პერსონაჟების შინაგან სამყაროს და დავფიქრდეთ იმ იდეებზე, რომლებსაც ისინი გვთავაზობენ. ყოველი სცენა, ყოველი დიალოგი თითქოს გვიწვევს, რომ შევჩერდეთ და დავფიქრდეთ.
ფილმის ერთ-ერთი ძლიერი მხარეა ის, რომ ის არ გვთავაზობს მარტივ პასუხებს. პავლე და სხვა ქრისტიანები დგანან რთული მორალური დილემების წინაშე – როგორ უპასუხონ ძალადობას? როგორ შეინარჩუნონ რწმენა დევნის პირობებში? რა არის ჭეშმარიტი მოწამეობა? ეს კითხვები დღესაც აქტუალურია და ფილმი გვიბიძგებს, რომ ჩვენც დავფიქრდეთ მათზე.
“პავლე, ქრისტეს მოციქული” არ არის მხოლოდ რელიგიური ფილმი. ის გვესაუბრება უნივერსალურ თემებზე – რწმენაზე მძიმე დროს, მიტევების ძალაზე და იმაზე, თუ როგორ შეუძლია ერთ ადამიანს შეცვალოს მსოფლიო. ფილმი გვიჩვენებს, რომ პავლეს სიყვარულის, მიტევებისა და თანაგრძნობის გზავნილი, სცილდება რელიგიურ საზღვრებს და ეხება ყველა ადამიანს.
ვიზუალურად ფილმი შთამბეჭდავია. ოპერატორის ნამუშევარი გვეხმარება ვიგრძნოთ როგორც რომის სიდიადე, ასევე მისი ბნელი, საშიში მხარეები. მუსიკალური გაფორმება ქმნის ემოციურ ფონს ისე, რომ არ ჩრდილავს დიალოგებს.
საბოლოოდ, “პავლე, ქრისტეს მოციქული” არის ფილმი, რომელიც გვთავაზობს მშვიდ, მაგრამ ღრმა მოგზაურობას ადამიანის სულში. ის გვახსენებს, რომ ზოგჯერ ყველაზე ძლიერი გზავნილები ყველაზე მშვიდად არის ნათქვამი, და რომ რწმენას აქვს ძალა შეცვალოს არა მხოლოდ ინდივიდები, არამედ მთელი საზოგადოებები. ეს არის ფილმი, რომელიც დაგაფიქრებთ და ემოციურად ჩაგითრევთ, მიუხედავად თქვენი რელიგიური შეხედულებებისა.
